ESB er bandalag ráðlausra fiskleysingja

Það er með ólíkindum hversu þjóðum ESB gengur illa að finna skýringar á endalausu fiskleysi nánast allra landanna.  Botnfiskstofnar gefa nú mörgum sinnum minna af sér en áður var og lífmassi í botnfiskum er einnig bara lítið brot af þeirri auðlegð, sem var að finna á fyrrverandi arðsamasta veiðisvæði í heimi ef miðað er við Norðursjóinn, gullkistuna sjálfa.  Margir fræðimenn vita þetta, en eitt er að einhverjir vísindamenn telji sig vita eitthvað og annað, að stjórnmálamenn kaupi það og stilli því upp í pólitísku valdakapphlaupi í bandalaginu.  Það er ekki sigurvænlegt, ennþá, að predika bann við dregnum veiðarfærum í Norðursjónum og hringinn í kring um Bretlandseyjar, upp með Noregi og niður með Frakklandi til Miðjarðarhafs. Obbinn af öllum fleytum er með botnvörpur af ýmsum stærðum og gerðum, en allt saman eru dregin veiðarfæri á grunnsvæðunum, sem áður voru ríkuleg, en eru nú bara svipur hjá sjón. Og vísindamenn hafa fundið út svo næstum óyggjandi er, að netsigtun fisks leiðir til stærðarflokkunar, sem endar með fiski, sem stendur ekki undir þeim veiðum, sem áður voru. Það gerist á margan hátt og Norðursjórinn er ekkert einn með það. Alls staðar þar sem botnfiskstofnar hafa hrunið, þar hafa menn veitt með botnvörpu.  Það getur ekki verið tilviljun, en nú er svo komið, að hluti vísindamanna, 1136 þegar ritari vissi síðast til, ritar undir bænarskjal til Sameinuðu þjóðanna um bann við botnvörpuveiðum á úthöfunum.  Auðvitað meina þeir botnvörpu yfirleitt.  Og annar hluti vísindamanna er í öðrum herbúðum, þar sem menn taka ekki undir sönginn. Það er af mörgum ástæðum.  Sumir hafa ritað margar vísindagreinar um botnfisk og án þess að koma með tilgátur um skýringar.  Það er erfitt að birtast einn dag með yfirbótum.  Enn aðrir eru í vinnu hjá aðilum, sem eru háðir veiðum, fjárhagslega.

Íslendingar standa enn betur og þeir geta tekið upp frumkvæði og gert hjá sér breytingar á veiðistjórnun og bannað að miklu leyti botnvörpu og bannað dragnótaveiðar alveg. Með nýjum tækjum eru nú línuveiðarar útbúnir beitingarvélum, sem eru óhemju afkastamiklar.  Þannig útbúnir línuveiðarar eru afkastameiri en samsvarandi veiðiskip með öðrum veiðarfærum. Með þannig veiðum eru botnskemmdir úr sögunni.  Lagnetaveiðar væri einnig unnt að stunda með margvíddarmöskvum, en þannig net taka fisk holt og bolt og netin geta gert það þannig, að ekki verði svokallað "erfðarek" eða "genetic drift", en það veldur með tímanum þróunarbreytingum, sem eru erfðabreytingar, sem geta endað með ósköpum. - Ef Íslendingar taka upp þannig breyttar veiðar, geta þeir beinlínis sýnt þeim í ESB hvernig á að gera hlutina og það getur verið meira en klókt, að leggja það fram í samningum um ESB-aðild, að teknar verði upp þannig veiðar einnig í ESB.  Ef samningar stranda á því, verður það ekki lengi.  Það er til næg fræðileg vitneskja til að rökstyðja málið.  Við eigum bara að bera höfuðið hátt og hnarreist. Það vantar nú bara nýtt frumkvæði í ESB til að gera grundvallarbreytingar á veiðistjórnun þar.  Nú sem er er ekkert veiðistjórnunarkerfi til, sem getur aukið verulega veiðar í bandalaginu á skömmum tíma. Þeirra ráðamenn verða fyrr eða síðar að hætta sínu rugli og einhverju smáfikti með fækkun veiðidaga og fækkun skipa t.d. án þess að breyta veiðarfærum.  Það er algjörlega tómt mál um að tala. - Nauðsynlegt er að banna næstum alveg dregin veiðarfæri í töluvert langan tíma þar til fiskstofnar geta jafnað sig og botninn orðið líkur þeim sem var.

Um uppsjávarveiðar á allt annað við.  Ekki hefur tekist að sýna fram á umtalsverðar erfðabreytingar á síld þótt búið sé að veiða hana (norsk-íslenska síldin) með nótum í meira en öld eða aldir.  Skýringar á því eru nokkuð ljósar, en kvótakerfi á veiðum á þeim fiski á sennilega vel við, en veiðistjórnun miðast þá við hámörkun veiði og hagkvæmnisjónarmið, en þá verður líka að gæta jafnræðis með veiðigjaldi og jafnan aðgang landsmanna.  Þeir sem eiga góðan búnað og þekkja vel til allra hluta munu augljóslega njóta þess fremur en aðrir.  En allir geta lært með tímanum. 

Með breyttum veiðum verður unnt að setja á veiðigjald, sem er nokkurskonar auðlindagjald, en þannig fyrirkomulag veldur því, að ríkið getur innheimt auðlindarentuna og stjórnað sennilega sínum veiðum sjálfir að mestu og til frambúðar vegna fjarlægðarverndar auk ákvæða um "hlutfallslegan stöðugleika."  Þannig má einnig gera veiðarnar löglegar og þannig, að þær mismuni ekki fólki í landinu.  Með því að binda veiðar við veiðarfæri og landsvæði, verður hugsanlegt veiðigjald langt frá því að jafngilda þeirri ótrúlegu kvótaleigu, sem nú tíðkast.  Og með breyttum veiðarfærum getum við aukið smám saman þorskveiðar og einnig aðrar veiðar.  Minna má á, að þorskveiðar (Íslendinga) við landið voru að meðaltali yfir 400 þúsund tonn frá 1950-1970. Nú veiðum við þriðjung þessa og það er þyngra en tárum taki.