Sjávarútvegur og ESB - engin hætta

  Ítrekað kemur fram í máli manna, að sjávarútvegsmál á Íslandi verði í uppnámi, ef landið gengur í EB.  Og þá muni allar aflaákvarðanir færast til Bruessel eða heildarafli hvers árs fyrir hverja fisktegund.  Þetta er ekki svo alvarlegt mál eins og af er látið; það er aðallega bara grýla eða leyfar af þröngum hagsmunareksri.  Það liggur nú beinast við að tekið verði upp breytt fiskveiðstjórnunarkerfi og kvótakerfið aflagt fyrir botnfiska, enda er það nú úrelt af ýmsum ástæðum.  Veiðum á uppsjávarfiski má stýra áfram með kvótum. - Augljóslega þarf að stjórna aðgangi að veiðum á einhvern hátt. - Rannsóknir í útlöndum hafa sýnt, að erfðabreytingar gerast smám saman eða stundum hratt með veiðum með netveiðarfærum, botnvörpu, dragnót eða lagnetum.  Afleiðingar þessa hafa orðið þær, að fiskar verða smám saman minni en áður og þeir vaxa hægar og endurnýjun verður áfátt.  Þetta verður þegar breyttir fiskar fara síðan að æxlast innbyrðis, en þá koma út einstaklingar, sem verða sífellt afurðaminni en áður.  Til að mæta þessum vandamálum er nauðsynlegt, að taka upp veiðarfærastjórnun til að halda fiskstofnum í góðum afrakstri og nýliðun verði með eðlilegum hætti.  Í þessu sambandi verður nauðsynlegt, að takmarka mjög allar botnfiskveiðar með vörpu og banna á mörgum helstu slóðum.  Einungis megi þá nota botnvörpuna til veiða á fiski, sem ekki næst á annan hátt með öðrum veiðarfærum.  Einnig kæmi þá til greina að banna allar togveiðar innan 50 mílna.  Dragnótarveiðar verður að leggja niður alveg.  Ekki er þá eingöngu um að ræða verndun á erfðaverðmætum botnfiska heldur einnig verndun botns og flókinnar vistfræði í botnnámd til þess að snúa við stöðugri minnkun lífmassa á einsökum hafsvæðum. - Hin nýju línuveiðiskip eru óhemju öflug og geta annast allar venjulegar botnfiskveiðar á helstu tegundum sem og að sjálfsögðu venjulegar línuveiðar og skak.  Í stað lagneta af venjulegum gerðum, má gera tilraunir með netum með fjölvíddarmmöskvum.  Slík net kæmu þá í stað allra lagneta, en afli úr slíkum netum gæti þá orðið að talnagrunni fyrir stofnstærðamat einstakra botnfiskstofna.  -  Með þessu móti má stöðva næstum viðvarandi minnkun þorskstofnsins og snúa honum þess í stað til aukningar.  Hið sama á við um aðrar botnfiskstegundir, sem farnar eru að láta á sjá eins og ýsan.  Þetta fyrirkomuleg er í samræmi við nýjustu fræðilegar niðurstöður um varðveislu á erfðaverðmætum einstakra tegunda og um leiðir til aukningar á lífmassa á einstökum miðum eða hafsvæðum.  

  Ennfremur er þá næstum sjálfgefið, að taka megi upp veiðigjald, en með því er unnt að stjórna aðgangi að öllum veiðum.  Gjaldið myndi renna í ríkissjóð.  Þannig myndi myndast jafnræði milli allra sjómanna.  Með þessu væri þá tryggt, að auðlindarentan væri eign íslensku þjóðarinnar og tryggð með lögum og þá væri ekki svo miklu fórnað, þótt einhverjar veiðar yrðu leyfðar smám saman öðrum þjóðum í EB, en þær yrðu væntanlega afar takmarkaðar.  Vegna fjarlægðaverndar og sérstakrar innheimtu á auðlindarentu, myndu þær margar hverjar telja sér það hagstætt að landa ferskum afla á Íslandi í stað þess að sigla með hann.  Allar veiðar yrðu þá boðnar upp eða verð á þeim ákvarðað fyrirfram og heimildum úthlutað í samræmi við formúlu, sem byggðist á hefðum eða veiðireynslu eða ákvæðum um löndunarskyldu í einstökum landshlutum.  Með því móti væri unnt að tryggja jafnari skiptingu afla til vinnslu til einstakra landshluta, sem liggja vel við veiðisvæðum, og tryggja meira jafnvægi milli fiskvinnslustöðva.  Augljóslega yrði hagkvæmt að skylda veiðar við tiltekin hafsvæði, en með aukinni þátttöku einstakra landshluta eða byggða í stjórnun fiskveiða, en rannsóknastofnanir myndu þá telja skynsamlegt, í enn frekari mæli en nú er, að færa tiltekna veiðstjórnun út til byggðanna eða landshluta.